متن شبهه :

آیا فرعون در لحظه مرگ توبه کرد؟
(سوره 10 آیه 90-92) میگوید که فرعون وقتی در بستر مرگ قرار گرفت توبه کرد و بنابر این رستگار شد، اما (سوره 4 آیه 18) میگوید چنین چیزی نمیتواند اتفاق بیافتد.

پاسخ + افشای مغالطه ی شبهه افکنان :

واقعاً باید به حال دشمنان تأسف خورد که تا این حد دچار اختلالات ذهنی هستند. در متن شبهه ، دروغ یا بهتر است بگوییم مغالطه ای بسیار وقیحانه صورت گرفته است که در ادامه تبیین می کنیم.

سوره 10 آیه 90-92 :

وَ جَاوَزْنَا بِبَنىِ إِسْرَ ءِیلَ الْبَحْرَ فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ وَ جُنُودُهُ بَغْیًا وَ عَدْوًا  حَتىَّ إِذَا أَدْرَکَهُ الْغَرَقُ قَالَ ءَامَنتُ أَنَّهُ لَا إِلَاهَ إِلَّا الَّذِى ءَامَنَتْ بِهِ بَنُواْ إِسْرَ ءِیلَ وَ أَنَا مِنَ الْمُسْلِمِینَ * ءَالَْانَ وَ قَدْ عَصَیْتَ قَبْلُ وَ کُنتَ مِنَ الْمُفْسِدِینَ * فَالْیَوْمَ نُنَجِّیکَ بِبَدَنِکَ لِتَکُونَ لِمَنْ خَلْفَکَ ءَایَةً  وَ إِنَّ کَثِیرًا مِّنَ النَّاسِ عَنْ ءَایَاتِنَا لَغَافِلُونَ

و بنی اسرائیل را از دریا گذراندیم، پس فرعون و سپاهیانش از روى ستم و تجاوز، به دنبال آنان را حرکت کردند، تا وقتى که [فرعون و یارانش] در شُرُفِ غرق شدن قرار گرفتند، گفت: «ایمان آوردم که هیچ معبودى نیست جز آن خدایی بنی اسرائیل به او گرویده‏ اند، و من از تسلیم‏ شدگانم.» اکنون؟ در حالى که پیش از این نافرمانى مى‏ کردى و از تباهکاران بودى؟ پس امروز بدنت به بلندى [ساحل‏] مى‏ افکنیم، تا براى کسانى که از پى تو مى‏ آیند عبرتى باشد، و بى‏ گمان، بسیارى از مردم از نشانه‏ هاى ما غافلند.

در این آیه آمده است که خداوند توبه ی فرعون را نپذیرفت و پس از مرگ فقط بدن او را به ساحل افکند تا عبرتی برای آیندگان باشد. در حالیکه دشمن سفسطه گر در متن شبهه میگوید فرعون در بستر مرگ (!) رستگار شد !!! [ دروغ بافی و مغالطه ی عده ای بیمار ]

البته اینکه خداوند توبه ی فرعون را نپذیرفت دلیل دارد. سوره 4 آیه 18 :

وَ لَیْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السَّیَِّاتِ حَتىَّ إِذَا حَضرََ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ إِنىّ‏ِ تُبْتُ الَْانَ وَ لَا الَّذِینَ یَمُوتُونَ وَ هُمْ کُفَّارٌ  أُوْلَئکَ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا

و توبه کسانى که گناه مى ‏کنند، تا وقتى که مرگ یکى از ایشان در رسد، مى گوید: «اکنون توبه کردم»، پذیرفته نیست و [نیز توبه‏] کسانى که در حال کفر مى‏ میرند، پذیرفته نخواهد بود، آنانند که برایشان عذابى دردناک آماده کرده ‏ایم.

در نتیجه : کلام خدا برتر از آن است که تناقضی در آن باشد. خداوند توبه ی کسانی که در لحظه ی مرگ توبه می کنند را نمی پذیرد چون دیر شده است. فرعون هم چنین بود. در لحظه ی مرگ (نه در بستر مرگ) توبه کرد اما مقبول نشد. و خدا نیز تنها لاشه ی او را به ساحل رساند تا همگان از مرگ او عبرت بگیرند. پس قرآن هیچ گاه نگفت که فرعون رستگار شد !

متن شبهه :

جادوگران فرعون مسلمان شدند یا کفر ورزیدند؟
آیا شعبده بازان فرعون، مصریان به پیامبر خدا موسی ایمان آوردند(سوره 7 آیه 103-126، سوره 20 آیه 56-73، سوره 26 آیه 29-51) یا تنها اسرائیلیان به موسی ایمان آوردند (سوره 10 آیه 83)؟

پاسخ :

کلام خدا برتر از آن است که تناقضی در آن وجود داشته باشد. ابتدا باید دانست که تناقض یعنی چه ؟ کلیک کنید.

داستان ایمان آوردن جادوگران فرعون روشن است. وقتی جادوگران با موسی مواجه شدند دریافتند که کارهای خارق العاده ی موسی از جنس جادو نیست. بلکه فراتر از جادو است. پس به خدای موسی ایمان آوردند. یعنی جادوگران در ابتدا کافر بودند و سپس ایمان آوردند. این کلام آیات سری اول است.

اما سری دوم آیات ،که شبهه افکنان ادعا کرده اند که فقط اسرائیلیان به موسی ایمان آوردند، از چند جهت تناقضی با آیات سری اول ندارد :

1. لابد جادوگران هم جزوی از بنی اسرائیل بودند که ایمان آوردند.

2. سری دوم آیات، مربوط به قبل از مجلس جادوگران است. یعنی در ابتدای کار ( در آغاز یا در هنگام مبارزه موسی با جادوگران) تنها بعضی از بنی اسرائیل ایمان آورده بودند. سپس ماجرای مجلس جادوگران رخ داد و جادوگران ایمان آوردند و بسیاری از مردم نیز بعدها ایمان آوردند. یعنی ایمان "تنها بخشی از بنی اسرائیل" مربوط به مرحله اول دعوت بود. در واقع آیه 83 به منزله ی یک پرانتز است که توضیح می دهد گرچه جادوگران شکست خوردند و ایمان آوردند، اما تنها اندکی از بنی اسرائیل در آن زمان ایمان داشتند. بعد از این حوادث تعداد مؤمنین زیاد شد.

این دو نگاه به آیه بود که یقیناً تناقضی با سری اول آیات ندارد.

مشاهده سوره 10 آیه 83 :

وَ قَالَ فِرْعَوْنُ ائْتُونىِ بِکلُ‏ِّ سَحِرٍ عَلِیمٍ(79) فَلَمَّا جَاءَ السَّحَرَةُ قَالَ لَهُم مُّوسىَ أَلْقُواْ مَا أَنتُم مُّلْقُونَ(80) فَلَمَّا أَلْقَوْاْ قَالَ مُوسىَ‏ مَا جِئْتُم بِهِ السِّحْرُ  إِنَّ اللَّهَ سَیُبْطِلُهُ  إِنَّ اللَّهَ لَا یُصْلِحُ عَمَلَ الْمُفْسِدِینَ(81) وَ یحُِقُّ اللَّهُ الْحَقَّ بِکلَِمَاتِهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُجْرِمُونَ(82) فَمَا ءَامَنَ لِمُوسىَ إِلَّا ذُرِّیَّةٌ مِّن قَوْمِهِ عَلىَ‏ خَوْفٍ مِّن فِرْعَوْنَ وَ مَلَایْهِمْ أَن یَفْتِنَهُمْ  وَ إِنَّ فِرْعَوْنَ لَعَالٍ فىِ الْأَرْضِ وَ إِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِفِینَ(83) وَ قَالَ مُوسىَ‏ یَاقَوْمِ إِن کُنتُمْ ءَامَنتُم بِاللَّهِ فَعَلَیْهِ تَوَکلَُّواْ إِن کُنتُم مُّسْلِمِینَ(84)

فرعون گفت: « (بروید و) هر جادوگر آگاه (ـی که یافتید) را نزد من آورید.»(79) هنگامى که ساحران (به میدان مبارزه) آمدند، موسى به آنها گفت: «آنچه (از سحر و جادو) را که مى‏ توانید، به کار گیرید،» (80) هنگامى که آغاز نمودند، موسى گفت: «آنچه شما آوردید، سحر و جادو است که خداوند بزودى آن را باطل مى‏ کند چرا که خداوند (هرگز) عمل فاسدان را برقرار نمى‏ کند.(81) او حق را به وعده ی خویش، تحقق مى ‏بخشد هر چند مجرمان خشنود نباشند.»(82) (بدان که در آغاز یا در هنگام مبارزه موسی با جادوگران) هیچ کس به موسى ایمان نداشت (ایمان نیاورده بود)، مگر گروهى از فرزندان قوم او (آن هم) با ترس از فرعون و اطرافیانش، مبادا آنها را شکنجه کنند زیرا فرعون، در زمین تکبر و برتری جویی داشت و از اسرافکاران بود.(83) موسى گفت: «اى قوم من؛ اگر شما به خدا ایمان آورده ‏اید، بر او توکّل کنید اگر تسلیم فرمان او هستید.»

آیه ای که در متن مشخص شده است [ فَمَا ءَامَنَ لِمُوسىَ إِلَّا ... ] هیچ کس به موسی ایمان نداشت ، هیچ کس به او ایمان نیاورده بود ، این جمله در حقیقت عبارتی در پرانتز است برای دلداری به پیامبر اکرم نگران نباش ، چون همین سختی را موسی و دیگر پیامبران هم داشتند که در آغاز رسالت آنان نیز حرف حق خریدار نداشت ! گرچه بعدها جادوگران و دیگر مردم به حضرت موسی ایمان آوردند.

روشن است که در کلام خداوند تناقضی نیست.

شبهه :

آیا نوح تبعید شده بود؟
پیش از اینها قوم نوح تکذیب کرده بودند. بنده مارا تکذیب کردند وگفتند: دیوانه است و به دشنامش راندند. (سوره 54 آیه 9). حال اگر نوح رانده شده بود(از منطقه اش رانده شده بود) چطور قومش میتوانند در هنگام رد شدن از کنار نوح که کشتی میساخت او را مسخره کنند (سوره 11 آیه 38). نوح نمیتواند هم طرد شده باشد همتوسط قومش مسخره شود.

پاسخ + افشای مغالطه و دروغگویی دشمنان :

هیچ تناقضی در آیات وجود ندارد. بلکه با اندکی دقت به راحتی می توان متوجهِ مغالطه ی کودکانه و دروغِ شبهه افکنان شد.

در سوره 11 آیه 38 آمده است که مردم نوح را به تمسخر گرفتند، درست ! اما مغالطه ای که شبهه افکنان انجام داده اند آن است که در سوره 54 آیه 9 اصلاً حرفی از تبعید - و رانده شدن از منطقه - زده نشده است ! آیه مدّ نظر :

* کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَکَذَّبُواْ عَبْدَنَا وَ قَالُواْ مجَْنُونٌ وَ ازْدُجِر (سوره 54 آیه 9)

پیش از آنها قوم نوح تکذیب کردند، (آرى) بنده ما (نوح) را تکذیب کرده و گفتند: «او دیوانه است.» و (با انواع آزارها از ادامه رسالتش) بازداشته شد. (ترجمه آیت الله مکارم)

پیش از آنان، قوم نوح [نیز] به تکذیب پرداختند و بنده ما را دروغزن خواندند و گفتند: «دیوانه‏ اى است.» و [بسى‏] آزار کشید. (ترجمه استاد فولادوند)

عبارت "" وَ ازْدُجِر "" در آی? 9 سور? قمر، به معنای تبعید (و از منطقه ای رانده شدن) نیست. بلکه به معنی " آزار دادن و از انجام رسالت بازداشتن " است. پس تناقضی در آیات وجود ندارد.نوح هم وقتی این رفتار نوح را دید حجت را بر آن تمام کرد و شروع به ساخت کشی نمود. لیکن مشرکین همچنان وی را مسخره می کردند.

به فرض محال ، به فرض محال هم اگر نوح را رانده باشند (تبعید کرده باشند) که نکردند، او را از کره زمین که بیرون نکردند! بلکه او را از شهر بیرون کردند و او نیز در بیرون شهر ساکن شد و مردم می توانستند او را ببینند !

 متن شبهه :

پسر نوح چه شد؟
با توجه به (سوره 21 آیه 76) نوح و خانواده اش از طوفان نجاتیافتند و (سوره 37 آیه 77) اعلام میکند که تخم و ترکه نوح نجات یافتند و (سوره 11آیه 42-43) میگوید که پسر نوح نابود شد.

پاسخ :

هیچ تناقضی در آیات وجود ندارد.بله ، نوح و خانواده اش [اهل ـش یا همان اهل بیتش] از عذاب نجات یافتند. همه ی گنهکاران غرق شدند و مؤمنین نجات یافتند. "اهـل" نوح هم جزو همین نجات یافتگان بودند. تا این جا بحثی نیست. اما قرآن از طرفی دیگر می گوید که پسر نوح جزو عذاب شدگان بود. جالب است که خود حضرت نوح هم برایش سؤال شد که خدایا ! فرمودی اهل تو نجات پیدا می کنند پس چطور پسرم غرق شد ؟ خدا در سوره هود آیه 46 ، پاسخ داد که او از اهل تو نیست... [جزو خانواده ی تو نیست. گرچه هم خون تو هست اما عملش و رفتارش مثل تو نیست. پس بیگانه است و جزو اهل بیت تو نیست.]
درس مهمی که از این آیات گرفته می شود این است که پیوند خونی مهم نیست. بلکه مهم پیوند رفتاری و عقیدتی با پیامبران است.

مشاهده آیات : ادامه مطلب...

متن شبهه :

 آیا ابراهیم بت ها را نابود کرد؟
ماجرای ابراهیم در (سوره 19 آیه 41-49، سوره 6 آیه 74-83) بطورمشخصی با (سوره 21 آیه 51-59) متفاوت است، در حالی که در (سوره 21) ابراهیم بامردمش بطور جدی مقابله میکند و حتی بت های آنها را میشکند، در سوره 19 وقتی ابراهیم به دلیل صحبت کردن علیه بت ها توسط پدرش به سنگسار شدن تهدید میشود خفقان میگیرد ونه تنها مقابله ای نمیکند بلکه گویا منطقه را نیز ترک میگوید.

پاسخ به شبهه + افشای مغالطه شبهه افکنان :

در این شبهه به روشنی شاهد هستیم که شبهه افکن به زور می خواهد بین آیاتی که تفاوتی با هم ندارند، تناقض نشان دهد ! در حالیکه همه ی آیات فوق نشانگر مبارزات ابراهیم علیه السلام با جهل و شرک و خرافات هستند. بنا بر سوره 19 آیه 41-49 ابتدا ابراهیم علیه السلام سرپرست خود - آزر - را دعوت به خداپرستی می کند و او را از جهل و خرافه پرستی انذار می دهد. سپس آزر او را تهدید می کند که اگر شیوه بت پرستان را قبول نکنی، من سنگسارت میکنم. وقتی ابراهیم پس از آن همه تلاش، اینگونه پاسخ می شنود، برای آزر دعای خیر می کند و از او کناره می گیرد. سوره 6 آیه 74-83 هم گویای تلاش ابراهیم برای هدایت هدایت قومش است. و سوره 21 آیه 51-59 هم گویای این است که ابراهیم بت ها را شکست. به نظر می رسد شبهه افکن از اینکه ابراهیم بت ها را شکسته، ناراحت است! چون با لحنی توهین آمیز این پیامبر خدا را به خفقان گرفتن (خفقون) متهم کرد. شاید هم شبهه افکن گمان کرده است که ابراهیم در مقابل تهدیدهای آزر سکوت کرد و مقابله ی ابراهیم علیه السلام با بتها را نشانه ی تناقض در آیات قرآن دانسته است = مغالطه ! در حالیکه ابراهیم هیچ گاه تسلیم باطل نشد. هنگامی که آزر به سخنان ابراهیم علیه السلام گوش نداد، او هم برایش طلب هدایت کرد و وارد عمل شد و بتها را شکست. پس ابراهیم نه خفقان گرفت و نه تسلیم شد. بلکه به راهش ادامه داد و کار را تمام کرد. (بتها را شکست)

مشاهده آیات : ادامه مطلب...

متن شبهه :

لذت الله؟
آیا عمل تنبیه خداوند از رحمت اوست یا از هدایت کردن و یا نکردن مستبدانه وی ؟

پاســـخ ؛ به همراه افشای مغالطه ی اسلام ستیزان :

1. رحمت خداوند همه ی جهان را فراگرفته است. لیکن برخی انسانها خود از راه هدایت جدا می شود و بدکرداری پیشه می کنند. این افراد واکنش اعمال خود را می بینند. در واقع عذاب جهنم نتیجه ی اعمال انسانها است. (سوره 99 آیه 8 ؛ سوره 10 آیه 27) این یک قانون طبیعی است. هر کنشی واکنشی دارد. هر عملی عکس العملی دارد. گناه هم از این قانون مستثنی نیست. (توضیحات بیشتر : کلیک)

2. مغالطه ای که در متن شبه وجود دارد این است که شبهه افکن طوری وانمود کرده است که هدایت یا عدم هدایت، ناشی از استبداد خداوند است !!! در حالیکه خداوند راه هدایت را بر همگان باز گذاشته است. اگر کسی خواهان هدایت باشد، خدا او را هدایت می کند و اگر کسی خواهان آن نباشد؛ خدا هم بر خواست او مهر تأیید می زند و او را در گمراهی رها می کند تا گمراه تر شود. خداوند سرنوشت هیچ کس را عوض نمی کند مگر اینکه خود آن شخص به سود خود یا به ضرر خود کاری انجام دهد. (سوره 8 آیه 53 ؛ سوره 13 آیه 11) (توضیحات بیشتر : کلیک)

متن شبهه :

اشکالات بیشتر در داستان قوم لوط.
جواب مردمش جز این نبود که “آنها را از قریه خود برانید که آنان مردمی هستند که از کار ما بیزاری می جویند” (سوره 7 آیه 82، سوره 27 آیه 56). مردمش به او پاسخی ندادند جز اینکه گفتند “غضب الله را برای ما بیاور اگر راست میگویی” (سوره 29 آیه 29). این دو جواب باهم یکی نیستند و در هر دو آیه اشاره شده که “غیراز این جوابی ندادند” بنابر این این یک تناقض است.

پاسـخ **** افشای مغالطات شبهه افکنان :

1. مشخص است که هر دو پاسخ در حقیقت یک حرف هستند. و آن هم اینکه قوم لوط گفتند "ما به خدای تو ایمان نمی آوریم." فقط الفاظ فرق دارد. اما حقیقتاً پاسخشان یک چیز بود. پس تناقضی وجود ندارد.

2. تناقض و مغالطه ای که در متن شبهه وجود دارد این است که شبهه افکن طوری وانمود کرده است گویی هر دو عبارت در یک موقعیت گفته شده است. در حالیکه این دو عبارت - که در اصل گویای یک حرف هستند - در دو موقعیت زمانی متفاوت (در مراحل گوناگون دعوت) گفته شدند. سری دوم آیات مربوط به قبل از زمانی است که ملائکه از حضور لوط، نزد ابراهیم رفتند و از حتمی شدن عذاب بر قوم لوط سخن گفتند. ولی سری اول آیه مربوط به بعد از این زمان است. یعنی زمانی که عذاب حتمی شده بود. چون بلافاصله پس از پاسخ قوم لوط، سخن از نزول عذاب به میان آمد.

3. دیگر دلیل بر عدم تناقض این است که سری اول آیات مربوط به سخن قوم با خودشان است. یعنی قوم گنهکار، بین خودشان مشورت کردند و تصمیم گرفتند که لوط را بیرون کنند. اما سری دوم آیات، مربوط به سخنی است که قوم، خِطاب به لوط گفتند. می بینیم که مخاطب این دو سری آیه متفاوت است. پس تناقضی وجود ندارد. چون قوم بین خودشان به همدیگر فقط می گفتند "لوط را بیرون کنید." اما قوم به لوط فقط این را گفتند که "اگر راست میگویی عذاب را بیاور." 

لینک مرتبط : در قرآن هیچ تناقضی وجود ندارد. به همراه معنی تناقض و مسائلی قابل توجه

مشاهده آیات : ادامه مطلب...

متن شبهه :

“پیر زن عجوزه” و شخصیت الله.در مورد داستان لوط “ما خانواده او را نجات دادیم، بغیر از عجوزهای که عقب ماند” (سوره 26 آیه 170-171). و باز میگوید “اما ما او و خانواده اش راحفظ کردیم، بغیر از همسرش را، او از کسانی بود که با دیگران در شهر ماند (سوره 7آیه 82). این دو آیه یا باهم تناقض دارند یا الله احترام چندانی به همسر پیامبر قایل نمی شود.

پاسخ :

بسیار عجیب است ! کسی که این شبهه را مطرح کرده به ساده ترین لغات زبان عربی هم آشنا نبوده، با این حال به خود اجازه داده که قضاوت کند. به هر صورت همین شبهات ضعیف و عجیب و غریب نشان می دهد که دست دشمنان اسلام خالی است.
اولاً همسر لوط ، خائن بود (سوره تحریم آیه 10) پس لایق احترام نبود.
ثانیاً – قرآن به هیچ وجه به او بی احترامی نکرد. هیچ تناقضی هم در آیات وجود ندارد. سوره 7 آیه 82 می گوید که همسر لوط نجات نیافت و به همراه مردم شهر عذاب شد.
سوره 26 آیه 170 هم همین را میگوید که همسر لوط نجات نیافت و به همراه مردم شهر عذاب شد. اما واژه ی عجوزه ؛ باید دانست که این واژه توهین آمیز نیست. چون در زبان عربی عجوز یعنی پیرمرد و عجوزه هم یعنی پیرزن.

فَنَجَّیْنَاهُ وَ أَهْلَهُ أَجْمَعِینَ * إِلَّا عَجُوزًا فىِ الْغَابرِِین‏ (سوره 26 آیه 170-171)

پس او و کسانش را همگى، رهانیدیم، جز پیر زنى که از باقى‏ ماندگان بود.

دلیلی بر توهین آمیز نبودن این واژه : در سوره هود آیه 72 همسر حضرت ابراهیم میگوید که خدایا من عجوز هستم پس چطور ممکن است دارای فرزند شوم؟ (قالَتْ یا وَیْلَتى‏ أَ أَلِدُ وَ أَنَا عَجُوزٌ وَ هذا بَعْلی‏ شَیْخاً إِنَّ هذا لَشَیْ‏ءٌ عَجیبٌ) حال آیا همسر ابراهیم به خودش بی احترامی کرد؟ خیر . چون عجوز در زبان عربی یعنی پیر. و اصلاً توهین آمیز نیست.

متن شبهه :

آیا تورات مثل قرآن است یا نیست؟
ادعای مسلمانان مبنی بر تحریف انجیل و تورات، از یکطرف با (سوره 2 آیه 24) و (سوره 17 آیه 88) و از طرف دیگر با (سوره 28 آیه 49) و (سوره 46 آیه 10) در تضاد است.

پاسخ :

1. حقیقت کتابهای آسمانی همگی مانند هم هستند. همگی یک حرف را می زنند. گرچه دیگر کتب آسمانی - غیر از قرآن - مورد دستبرد نااهلان قرار گرفته اند.

2. سری اول آیات می فرماید که قرآن کتابی بی نظیر است. و سری دوم آیات می فرماید که پیام قرآن و تورات راستین فرقی با یکدیگر ندارند. (گرچه قرآن از جهت دارا بودن لایه های معنوی و اسرارآمیز، برترین کتاب است. اما پیام همه کتب آسمانی مانند هم است.)

مشاهده آیات :  ادامه مطلب...

متن شبهه :

 حلقه بینهایت (تسلسل).
(سوره 26 آیه 192-195-196) میگوید “این (قرآن) وحیست از طرف خداوند… به زبان عربی و این (قرآن) در نوشته های (پیامبران) قبلی نیز هست. حال بادانستن اینکه انجیل و تورات به زبان عبری و یونانی نوشته شده است. چطور یک کتابعربی میتواند در آن کتابهای غیر عربی آمده باشد؟ علاوه بر این اگر این قرآن در آنکتابها گنجانده شده است، همین (سوره 26 آیه 192-195-196) نیز باید در آن کتابهاباشد، بنابر این آن کتابها نیز باید در کتابهای قبلی همین سوره را داشته باشند وهمینگونه به یک حلقه بینهایت و تسلسل میرسیم.

پاســــــــخ :

می بینیم که دشمنان اسلام از سر ناتوانی به "هذیان گویی" افتاده و دچار "اختلالات ذهنی" شده اند.

سوره 26 آیه 192- 195 می فرماید که قرآن وحی است از جانب پرودگار برای هدایت جهانیان ، که خداوند این وحی را به زبان عربی بر قلب تو نازل نمود.

و این مسئله یعنی " نزولِ قرآنِ هدایتگر که بر قلب پیامبر آخرالزمان " در کتب انبیای پیشین نیز آمده است. یعنی همه پیامبران بر این امر بشارت داده اند. نه اینکه حرف به حرف قرآن در تورات و انجیل آمده باشد. مسئله تسلسل هم مربوط به وقتی که است که " حرف به حرف " قرآن در تورات و انجیل و ... آمده باشد، در حالیکه اینطور نیست. بلکه بشارت و وصف قرآن و پیامبر آخرالزمان، در کتب آسمانی پیشین آمده است. نشان به آن نشانی که در آیه 197 همین سوره می فرماید که علمای بنی اسرائیل از این مسئله آگاهند. آیه 157 اعراف هم می گوید که وصف حال و بشارت به پیامبر خاتم و سخنانی که بر زبان جاری می کند در تورات و انجیل آمده است.

سوره 26 آیه 192-197 :

و راستى که این [قرآن‏] وحى پروردگار جهانیان است. که روح الامین [روح القدس : جبرئیل] آن را بر قلبت نازل کرد، تا از [جمله‏] هشداردهندگان باشى ، به زبان عربى روشن، و [وصفِ‏] آن در کتابهاى پیشینیان آمده است. آیا براى آنان، این خود دلیلى روشن نیست که علماى بنى اسرائیل از آن اطّلاع دارند؟