چند روز پیش در یکی از وبلاگهای شبهه پراکن، شبهه ای درباره جایگاه زن در اسلام دیدم. پاسخی مفصل برای مدیر وبلاگ نوشتم اما وی در پیامی خصوصی به وبلاگ من، با توهین اعلام کرد که نظراتت را در سطل آشغال ریختم. هرچند این سخن وی مرا در راه خود مستحکم تر کرد و سبب شد که برای همیشه به این نتیجه برسم که "حقاً کسانی که ادعای آزادی بیان دارند، اکثراً هیچ بویی از انسانیت نبرده اند و خد دیکتاتور تر از همه دیکتاتورها هستند." فهمیدم که واقعاً بعضی از افراد جز به زبان شمشیر "آدم" نمی شوند. به هر حال می رسیم به شبهه و پاسخی محکم به آن : ادامه مطلب...

اگر مردی با زنی ازدواج کند و سپس او را طلاق دهد ، 

و دوباره با او ازدواج کند ( یا رجوع کند ) و دوباره طلاقش دهد ، 

و برای بار سوم با او ازدواج کند ( یا رجوع کند ) و باز هم طلاقش دهد ، 

دیگر برای بار چهارم نمی تواند با آن زن ازدواج کند. اما ... تنها یک راه می ماند که بتواند با آن زن برای بار چهارم ازدواج کند. به شرطی که آن زن ، یک شوهر دیگر کند. شوهری غیر از این مرد ( که سه بار طلاقش داده ) اگر این شوهر جدید هم زن را طلاق دهد، این زن می تواند با شوهر اولش ( که سه بار طلاقش داده ) باز هم ازدواج کند. به این شوهر جدید در اصطلاح فقهی می گویند : 

مُـحَـلّـل 

البته محلّل (یا همان شوهر جدید) دو شرط باید داشته باشد، یکی اینکه در ازدواج با آن زن، نزدیکی هم انجام شود. و دوم اینکه ازدواجشان موقت (صیغه) نباشد. حال اگر این شوهر جدید هم زن را طلاق داد، آن زن می تواند با شوهر قبلی اش (شوهر اولی) بازهم ازدواج کند.

البته این مسائل ممکن است کم رخ دهد، اما به هر روی در فقه اسلامی که برای تمام مراحل زندگی بشر قانون دارد، پیش بینی این موارد هم شده است.

فلسفه ی این حکم این است که اسلام از عاطفه و غیرت مردان استفاده کرده تا آنها با مختصر بهانه، زن خود را طلاق ندهند و زنان بازیچه ی مردها نشوند. دائمی بودن ازدواجِ محلّل ، چنین نگرانی را برای مرد اول به وجود می آورد که نکند محلل، همسرش را طلاق ندهد. 

امام رضا(ع) در مورد فلسفه ی این حکم فرمود: خداوند این مجازات را برای این قرار داده تا مردم طلاق را سبک نشمارند و به زنان آزار نرسانند. (میزان الحکمه، ج 2، ص 1737، ح 11185)

برخی اسلام ستیزان که از ذات خرابشان؛ در دروغ بافی و خباثت نظیر ندارند، این قانون را چندش آور نامیدند ! پاسخ می دهیم :

1. در تمام موارد ازدواج ، رضایت زن شرط است. یعنی اگر زنی راضی نباشد می تواند دوباره و سه باره و ... با آن مرد ازدواج نکند. 

2. این قانون باعث می شود که مردان با کوچکترین بهانه ای زن خود را طلاق ندهند.

3. این قانون اگر چندش آور هم باشد (که نیست) باز هم برای جلوگیری از یک امر چندش آورتر (طلاق و از هم پاشیدگی خانواده) لازم است. مثلاً قطع دست ، چندش آور است. اما برای تنبیه دزد و اینکه کسی دیگر جرئت دزدی نکند، لازم است. یعنی جلوی یک کار چندش آورتر را می گیرد.

ابو العلاى معرّى گفت :

دستى که پانصد دینار دیه آن است، براى چه در سرقتِ یک چهارمِ دینار قطع مى‏ شود ؟

سید مرتضى علم الهدى، دانشمند بزرگ شیعه در قرن 4 - 5 هجری در پاسخ او چنین گفت :

عزّ الامانة اغلیها و ارخصهـــا          ذلّ الخیانة فافهم حکمة البارى

یعنى عزّت و شرفِ امانت داری، ارزشِ دست را بالا برد و خیانت موجب ذلّت و پستى آن گردید. پس حکمت خدا را دریاب.

مرتضى راوندى‏ ، تاریخ اجتماعى ایران، انتشارات نگاه‏، تهران، چاپ دوم 1382، ج ‏10، ص 181