+ برخی اسلام ستیزان مدعی هستند که ابوالعلاء المعرّی متوفای 449 هجری قمری به تحدی قرآن پاسخ گفته است. یعنی در کتاب الفصول و الغایات به معارضه با قرآن پرداخت. در حالیکه به راستی روشن است که نه وی و نه هیچ کس دیگر هیچ گاه نتوانسته و نمی تواند در فصاحت و بلاغت کلام بالاتر از قرآن قرار گیرد. به زودی مقالاتی ارائه خواهد شد که این دروغ اسلام ستیزان افشا می گردد. لیکن فعلاً این گفتار بیان می شود که ابوالعلاء المعرّی که یکی از بزرگترین ادیبان عرب در گذر تاریخ بوده است، نه تنها با قرآن معارضه و مقابله نکرد، بلکه در ادبیات ، شاگرد مکتب قرآن بود و بارها از گفتار کتاب الله الگوبرداری کرد. وی در کتاب « الفصول و الغایات » می گوید:

أذلت العائذة أباها، وأصاب الوحدة وربّاها، والله بکرمه اجتباها، أولاها الشرف بما حباها، أرسل الشمال صباها، ولا یخاف عقباها

ترجمه :

دختری که به دیگران پناه ببرد، پدرش را خوار و ذلیل می کند. بی مثال بودن و پرورش یافتنش درست بود. (؟) و الله با کرم خود او را برگزید. به او شرف داد ، به خاطر اینکه به او (؟) نزدیک شد. و باد صبا را حرکت داد. « و از پیامدِ کار خویش، بیمى به خود راه نداد »

گرچه این چند خط بسیار پیچیده و ترجمه کردنش سخت است. اما جالب است بدانیم که ابوالعلاء در اوزان و فصاحت از سوره شمس در قرآن ، تقلید محض نموده اند. هرکسی این سوره قرآن را بخواند و سپس این چند عبارت ابوالعلاء را ببیند ، در می یابد که وی از این سوره تقلید کرده است.و حتی آیه 15 این سوره را عیناً بیان نمودن : « وَ لا یَخافُ عُقْباها » !!! یعنی « و از پیامدِ کار خویش، بیمى به خود راه نداد.»

ابو العلاى معرّى گفت :

دستى که پانصد دینار دیه آن است، براى چه در سرقتِ یک چهارمِ دینار قطع مى‏ شود ؟

سید مرتضى علم الهدى، دانشمند بزرگ شیعه در قرن 4 - 5 هجری در پاسخ او چنین گفت :

عزّ الامانة اغلیها و ارخصهـــا          ذلّ الخیانة فافهم حکمة البارى

یعنى عزّت و شرفِ امانت داری، ارزشِ دست را بالا برد و خیانت موجب ذلّت و پستى آن گردید. پس حکمت خدا را دریاب.

مرتضى راوندى‏ ، تاریخ اجتماعى ایران، انتشارات نگاه‏، تهران، چاپ دوم 1382، ج ‏10، ص 181