ذهن بشر محدود و خداوند ( حقیقت مطلق ) نامحدود است . با توجه به کاستی های ذهن بشر در گذر تاریخ و حتی در حال حاضر ، خداوند بسیاری از مفاهیم را در قالب تمثیل و زبان نمادین ( سمبلیسم ) بیان کرده است. و از طرفی خود قرآن ( سوره آل‏عمران آیه 7 )  بیان می دارد که برخی از آیا قرآن محکم و صریح اند و برخی دیگر متشابه ( به صورت تمثیلی با نمادین یا ... ) هستند. یعنی اصل بر محکمات است.

در قرآن و عترت ، جسمانیت خداوند به صراحت رد شده است پس این مسئله اصل است . همچنین روشن است که خداوند فراتر از زمان و مکان است. یعنی به تبع نفی جسمانیت ، مکان داشتن خداوند هم مردود است. اما درباره ی عرش و مسائل جانبی نکاتی وجود دارد که به عرض می رسد. برخی می گویند که بنا بر قرآن خداوند بر عرش نشسته است !! در حالیکه می دانیم این سخن دروغی از سوی مخالفین اسلام است . در هیچ آیه ای از قرآن نیامده است که خداوند بر عرش نشسته است. بلکه سخنان قرآن و عترت درباره ی عرش کاملاً معقول و جالب توجه است :

عرش در لغت به معنی تخت قدرت و یا تخت پادشاه است. ابن منظور در فرهنگنامه لسان العرب میگوید: « العَرْش: سریر الملِک »

و بر اساس معنی اصطلاحی عرش نماد قدرت و جلالت و هیبت حاکم هستی ، و پادشاه مطلق جهان یعنی خداوند است.

فَقَالَ أَبُو الْحَسَنِ الرضا ع الْعَرْشُ اسْمُ عِلْمٍ وَ قُدْرَةٍ وَ عَرْشٍ فِیهِ کُلُّ شَیْ‏ءٍ

یعنی :

امام رضا (ع) فرمودند : عرش نام علم و قدرت خداوند است که هرچیزی در آن است.

الکافی ( مؤلف : شیخ محمد بن یعقوب کلینی الرازی ، قرن 4 ) ج 1 ص 130 – 131 ، انتشارات داراکتب العلمیة تهران ، 1365 هـ ش

با این مقدمه می رسیم به عرش در قرآن :

الرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوى‏

همان خداوند بخشنده‏ اى که بر عرش مسلّط است‏ . روشن است که خداوند بر عرش ( خزینه ی قدرت و علم و جلال ) مسلط است. یعنی قدرتمندترین و داناترین است.

استوی هم به معنی تسلط داشتن و بر چیزی مالکیت داشتن است نه نشستن. متأسفانه برخی از مخالفین از روی غرض ورزی عبارت «الرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوى‏ » را به صورت « خداوند بر عرش نشست » معنی کرده اند که درست نیست . بلکه معنی درست این گونه است : « خداوند بر عرش مسلط شد و یا تحت مالکیت گرفت. »

فَتَعالَى اللَّهُ الْمَلِکُ الْحَقُّ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْکَریم‏

پس برتر است خداوندى که فرمانرواى حقّ است. معبودى جز او نیست و او پروردگار عرش کریم است‏.

رَفیعُ الدَّرَجاتِ ذُو الْعَرْشِ یُلْقِی الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلى‏ مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ لِیُنْذِرَ یَوْمَ التَّلاقِ( 15 غافر )

او درجات بندگان صالح را بالا مى‏برد، او صاحب عرش است، روح (مقدّس) را به فرمانش بر هر کس از بندگانش که بخواهد القاء مى‏کند تا مردم را از روز رستاخیز بیم دهد. در این آیه نیز خداوند صاحب عرش است.

همچنین خداند در قرآن با لقب « ذُو الْعَرْشِ الْمَجیدُ » یعنی صاحب عرش و داراى مجد و عظمت نامیده شده است.

اما حمله عرش الهی توسط ملائکه :

وَ الْمَلَکُ عَلى‏ أَرْجائِها وَ یَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّکَ فَوْقَهُمْ یَوْمَئِذٍ ثَمانِیَة ( قرآن )

فرشتگان در اطراف آسمان قرار مى‏ گیرند و آن روز عرش پروردگارت را هشت فرشته بر فراز همه آنها حمل مى‏ کنند.

توضیح امام رضا درباره ی این آیه : امام پس از اینکه فرمودند عرش نام علم و قدرت خداوند است که هرچیزی در آن است ، فرمودند : خداوند در قرآن حمل عرش را به برخی از مخلوقات – از جمله ملائکه – نسبت داد. چون برخی از مخلوقات با حمل عرش، بندگی خداوند را به جا میآورند. ( یعنی منظور از حمل  عرش ، همان عینیّت بخشیدن به علم و قدرت خداوند است. یعنی علم و قدرت خداوند را در جهان پیاده می کنند. چون هرچیزی در جهان سببی دارد. عاملی دارد. مقدمات و اسباب و وسایطی دارد. مثلاً باران یکی از نعمتهای خداست اما خداوند همین نعمت را در طبیعت با واسطه و بر اساس یک برنامه فرو می بارد. پس افعال الهی در جهان از طریق اسباب و مسببات به انجام می رسد. عینیّت بخشی و اجرای علم و قدرت الهی در این جهان و آن جهان توسط ملائکه یا قوایی صورت می پذیرد که همگی تحت امر خداوند هستند. ) یعنی : خداوند بر عرش مسلط است. و هر که آن را حمل می کند و هرکه پیرامون آن است خداوند آنها را به حرکت در می آورد ( حمل عرش به امر و خواست خداوند است ) و خداوند محافظ آنان است.   

همنین در قرآن :

آیه 7 هود : وَ هُوَ الَّذی خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فی‏ سِتَّةِ أَیَّامٍ وَ کانَ عَرْشُهُ عَلَى الْماءِ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً وَ لَئِنْ قُلْتَ إِنَّکُمْ مَبْعُوثُونَ مِنْ بَعْدِ الْمَوْتِ لَیَقُولَنَّ الَّذینَ کَفَرُوا إِنْ هذا إِلاَّ سِحْرٌ مُبینٌ

او کسى است که آسمانها و زمین را در شش دوره آفرید و عرش او، بر آب قرار داشت ( بخاطر این آفرید ) تا شما را بیازماید که کدامیک عملتان بهتر است! و اگر (به آنها) بگویى: «شما بعد از مرگ، برانگیخته می ‏شوید ، مسلّماً کافران مى‏ گویند: این - سخنان محمد - سحرى آشکار است.