اما نظر قرآن :

قرآن می گوید ، مردان در اموری که به خانه و خانواده مربوط است با زنان مشورت کنند . از جمله در امور تربیت کودکان و حتی شیر دادن به نوزاد !  

البقرة : 233   وَ الْوالِداتُ یُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ حَوْلَیْنِ کامِلَیْنِ لِمَنْ أَرادَ أَنْ یُتِمَّ الرَّضاعَةَ وَ عَلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَ کِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ لا تُکَلَّفُ نَفْسٌ إِلاَّ وُسْعَها لا تُضَارَّ والِدَةٌ بِوَلَدِها وَ لا مَوْلُودٌ لَهُ بِوَلَدِهِ وَ عَلَى الْوارِثِ مِثْلُ ذلِکَ فَإِنْ أَرادا فِصالاً عَنْ تَراضٍ مِنْهُما وَ تَشاوُرٍ فَلا جُناحَ عَلَیْهِما وَ إِنْ أَرَدْتُمْ أَنْ تَسْتَرْضِعُوا أَوْلادَکُمْ فَلا جُناحَ عَلَیْکُمْ إِذا سَلَّمْتُمْ ما آتَیْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِما تَعْمَلُونَ بَصیرٌ


مادران، فرزندان خود را دو سال تمام، شیر دهند. این براى کسى است که بخواهد دوران شیرخوارگى را تکمیل کند. و برپدر کودک لازم است خوراک و پوشاک و مسکن مادر را به طور شایسته ادا کند . هیچ کس موظّف به بیش از مقدار توانایى خود نیست. نه مادر حق ضرر زدن به کودک را دارد، و نه پدر. و بر وارث او ( وارث پدر ) نیز لازم است این کار را انجام دهد . و اگر آن دو، با رضایت یکدیگر و مشورت، بخواهند کودک را از شیر بازگیرند، گناهى بر آنها نیست. و اگر با عدم توانایى، یا عدم موافقت مادر خواستید دایه‏اى براى فرزندان خود بگیرید، گناهى بر شما نیست به شرط اینکه حق گذشته مادر را به طور شایسته بپردازید. و از مخالفت فرمان خدا بپرهیزید و بدانید خدا، به آنچه انجام مى‏دهید، بیناست .

و همچنین :
أَسْکِنُوهُنَّ مِنْ حَیْثُ سَکَنْتُمْ مِنْ وُجْدِکُمْ وَ لا تُضآرُّوهُنَّ لِتُضَیِّقُوا عَلَیْهِنَّ وَ إِنْ کُنَّ أُولاتِ حَمْلٍ فَأَنْفِقُوا عَلَیْهِنَّ حَتَّى یَضَعْنَ حَمْلَهُنَّ فَإِنْ أَرْضَعْنَ لَکُمْ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ وَ أْتَمِرُوا بَیْنَکُمْ بِمَعْرُوفٍ وَ إِنْ تَعاسَرْتُمْ فَسَتُرْضِعُ لَهُ أُخْرى‏


زنان مطلّقه‏ را هر جا خودتان سکونت دارید و در توانایى شماست سکونت دهید و به آنها زیان نرسانید و کار را بر آنان تنگ نکنید و اگر باردار باشند، مخارج آنها را بپردازید تا وضع حمل کنند و اگر براى شما فرزند را شیر مى‏دهند، پاداش آنها را بپردازید . با آنان مشاوره شایسته انجام دهید و اگر به توافق نرسیدید، آن دیگرى شیردادن آن بچه را بر عهده مى‏گیرد.

میبینیم که اسلام در جزئی ترین مسائل نیز به مشورت میان زن و شوهر امر می کند . حال چگونه ممکن است در کلیات و مسائل عمومی تر از مشاوره نهی کند ؟؟؟

همچنین :

الشورى : 38   وَ الَّذینَ اسْتَجابُوا لِرَبِّهِمْ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ أَمْرُهُمْ شُورى‏ بَیْنَهُمْ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ
و کسانى که دعوت پروردگارشان را اجابت کرده و نماز را برپا مى‏دارند و کارهایشان به صورت مشورت در میان آنهاست و از آنچه به آنها روزى داده‏ایم انفاق مى‏کنند .

نکته : همانگونه که در این ایه بحث می شود اصل مشورت در جامعه ی بشری مطرح است . ( اعم از مرد و زن ) و نیز زن را مستثناء از این حکم نکرد .


امام علی علیه السلام در نهج البلاغه ( روایت صحیح ) :

با بخیل مشورت نکن ...

با ترسو هم مشورت نکن ...