پاسخی به مقاله "تناقضات قرآن"

متن شبهه شماره 52 :

به وجود آوردن و بی نیاز بودن؟
یک تناقض داخلی برای اشتباه در انتخاب کلمات مناسب.

پاسخ :

اینجانب به چندین سایت که این شبهه را مطرح کرده بودند، سر زدم. لیکن توضیحی بیش از آن چه در متن فوق آمده، نیافتم ! واقعاً از خواندن متن شبهه چه می فهمیم؟ به تعبیر یکی از دوستان ، نویسنده ی شبهه بهتر است اول تکلیفش را با خودش روشن کند ! به راستی ایشان با چه کسی مشکل دارند؟ با اسلام؟ یا با خودشان؟ این چه طرز سؤال پرسیدن است؟ چرا برای ادعایشان در متن شبهه سندی ارائه نکردند؟

به هر صورت آنچه ما از متن شبهه درمی یابیم این است که اگر خداوند نیازی نداشت، چرا جهان آفرینش را پدید آورد؟ بیش از این نیز چیزی دستگیر ما نشد! به هر روی، پاسخ :

1. خداوند از نگاه قرآن و عترت، عین رحمت و محبت است. رحمتش همه ی جهان را فراگرفته است. همانگونه که تفکر جزوی از ذات انسان است، نمی توانیم به انسان بگوییم چرا فکر می کنی ؟؟ به همین صورت به خداوند هم نمی توانیم بگوییم چرا محبت می کنی ؟ هدف خداوند از خلقت، رساندن بندگان به کمال و عینیت یافتن محبت او بود. (هرکس نرسد هم خودش مقصر است.)

در حقیقت اشتباه کسی که این شبهه را مطرح کرده است، از آنجا ناشی می شود که خود را با خدا قیاس می کند» .از قیاسش خنده آمد خلق را« 

از آنجا که انسان ناقص است و همه کمالات را ندارد، در کارهای خود در پی برطرف کردن نیاز خود می باشد، اما درباره خداوند که دارای همه کمالات است این تصوّر نامعقول است. اگر خداوند انسان را خلق می کند، نه به خاطر نیاز او به انسان، بلکه به خاطر ذاتش که کمال محض است می باشد. یعنی اقتضای ذات خداوند که همه کمالات را دارا است این می باشد که آن کمالات را در مراتب مختلف به ظهور و تجلی برساند. بنابراین فرق بین انسان و خدا این است که در خداوند : محبت به «کمال موجود» منشأ انجام کار می شود، اما در مورد انسان محبت به « کمال مفقود» و شوق به دست آوردن آن، منشأ فعالیت می گردد، پس هر به وجود آوردنی همراه با نیاز نیست:

من نکردم خلق تا سودی کنم             بلکه تا بر بندگانم جودی کنم